Сайт Юрыя Міхеда (a.k.a. juras14)

Захад ЗША 1. Лас-Вэгас

Штат Нэвада, ЗША, верасень 2012
Google Мапы, Яндэкс.Мапы

Ідэя ўзяць напракат машыну і праехацца па захадзе ЗША, дзе я яшчэ ніколі ня быў, зьявілася ў мяне ўжо даўно. Аднак, у гэтым годзе нечакана зьявілася магчымасьць зрабіць гэта не аднаму, а ў кампаніі — у канцы вясны знаёмыя дзяўчыны паехалі ў Амэрыку па праграме Work and Travel USA, і ў нас паўстала ідэя зьдзейсніць гэтую паездку сумесна. На этапе плянавання далучыліся яшчэ два чалавекі. Было вырашана, што паездка пройдзе па маршруце Ляс-Вэгас — Лос-Анджэлес — Сан-Францыска. Акрамя таго, на начлег было вырашана спыняцца не ў гасьцініцах, а на прыватных кватэрах па каўчсёрфінгу (найбуйнейшая ў сьвеце гасьцявая сацыяльная сетка, удзельнікі якой на бязвыплатнай аснове пускаюць адзін аднаго на ўпіскі — я пачуў пра гэта ўпершыню, і спачатку вельмі зьдзівіўся, што такое навогул існуе).

Хлопцы, у кампаніі якіх праходзіла гэтая паездка — Яна, Оля, Ілья, Оля.

* * *

Лас-Вэгас

Нэвада — амэрыканскі штат, у якім першапачаткова не было нічога, акрамя пустыні і скал, аднак пасьля таго як у 1931 годзе тут легалізавалі азартныя гульні, тэрыторыя ператварылася ў адно з найбольш папулярных турыстычных кірункаў у сьвеце. Індустрыя забаваў зьяўляецца найбуйнейшай крыніцай прыбытку штата.

Гульнявыя аўтаматы пачынаюцца прама ў аэрапорце (аматары рулеткі, якія ўлятаюць, і ў якіх пасля наведваньня гораду граху засталося яшчэ крыху грошай, могуць выправіць гэты недахоп).

Аўтаматы ў аэрапорце

 

Найбольш вядомай часткай гораду зьяўляецца 6,8-кілямэтровая вуліца Паўднёвы лас-вэгаскі бульвар (Las-Vegas Boulevard South), больш вядомая пад мянушкай«The Strip» («Стужка»). Вуліца пачынаецца каля аэрапорту (удалечыні зьлева)...

 

...І ідзе далей уздоўж усяго горада, трохі выгінаючыся пасярэдзіне. Уздоўж яе разьмешчаныя усе выбітнасьці, атракцыёны і гатэлі-казіно.

Стужка

 

Турысты звычайна гуляюць па гэтай вуліцы, заходзячы ў шматлікія адкрытыя кругласутачна ігральныя залі і рэстарацыі, гледзячы вячэрнія шоў, і наведваючы атракцыёны.

 

Пешаходы і аўтамабілі на стрыпу амаль не перасякаюцца — усё пераходы надземныя, і ўсюды ўсталяваныя ліфты і эскалятары, таму пэнсыянэры і інваліды не адчуваюць сябе ўшчэмленымі.

 

Тыповы гатэль-казіно выглядае наступным чынам. На галоўную вуліцу выходзіць яго парадная частка, якая ўяўляе які-небудзь тэматычны фасад. Напрыклад, комплекс «Нью-Ёрк, Нью-Ёрк» (New York, NY — афіцыйная назва выспы Манхэтэн) складаецца з будынкаў, пабудаваных у стылі Нью-Ёрку, паменшаных копіяў вядомых хмарачосаў, а таксама копіі статуі Свабоды ў маштабе 1:2. Цікавы факт — на амэрыканскіх паштовых марках ўзору 2010 году намаляваная менавіта гэтая статуя, а не нью-ёркская — дызайнер маркі выцягнуў фатаграфію з фотабанку, не знайшоўшы час праверыць, ці той манумент на ёй намаляваны. Вакол гатэля пракладзены амэрыканскія горкі.

 

Уваходзячы ўнутр, наведвальнік трапляе ў забаўляльны комплекс, дзе размяшчаюцца казіно, рэстарацыі і крамы. У адрозненьне ад Атлянтык-Сіці, тут ніхто не чапляўся з патрабаваннем выдаліць фатаграфіі казіно, хоць, вядома, здымаў я ў асноўным ўпотай «з пояса».

 

Гатэль «Люксор», зроблены ў стылі старажытнага Егіпта. Піраміда ўнутры полая, уздоўж яе стромых сьценаў разьмяшчаюцца гасьцінічныя нумары, а ўнутры разьмешчаны цэлы крыты горад (фігуркі людзей на гэтай фатаграфіі дазваляюць ацаніць памер).

 

У казіно няма вокнаў і насьценных гадзіньнікаў — гэта робіцца спэцыяльна для таго, каб чалавек ня ведаў, колькі часу прайшло і якая зараз частка сутак — нічога не павінна адцягваць яго ад гульні.

Оля рыхтуецца паспрабаваць посьпех (посьпех паспрабаваўся на цэлы 1 даляр і 75 цэнтаў, якія былі адразу прайграныя :-)

 

Рулеткі — гэта дзіцячая забава. Больш «сур'ёзныя» азартныя гульні, накшталт покеру, прыносяць значна больш грошай. У казіно існуюць таксама закрытыя прыватныя залі, куды абы каго не пускаюць і дзе ідзе гульня па-буйному (бывае, што стаўкі перавышаюць мільён даляраў). Уся столь казіно абтыкана камэрамі сачэньня, дзе служба бясьпекі адсочвае ня толькі спробы жульнічаюць, але й спробы ўжыць якую-небудзь стратэгію для павелічэньня верагоднасьці выйгрышу.

 

Варта адзначыць, што гасьцініцы ў Лас-Вэгасе вельмі танныя (камфартабельны нумар можна зньяць за 40 даляраў). Але грошай гатэлі не губляюць - даходы ад казіно зь лішкам пакрываюць страты ад усяго астатняга, таму кошты можна трымаць нізкімі — толькі б прыяжджалі. За гатэлем знаходзяцца шматузроўневыя стаянкі для наведвальнікаў. Яны таксама бясплатныя, па той жа прычыне, па якой танныя нумары, таму праблем з паркоўкай у горадзе няма.

 

Нарэшце, ззаду комплексаў знаходзяцца службовыя ўваходы і пад'езды, аўтастаянкі для пэрсаналу і розныя функцыянальныя будынкі. Колькасьць работнікаў комплексу складае некалькі тысяч чалавек.

 

Уяўляеце, наколькі магутнымі мусяць быць кандыцыянеры, якія цэлы год астуджаюць комплекс.

 

Гатэль «Вэнэцыянскі». Параўноўваем кампанілу з арыгіналам.

 

Да 1997 году на гэтым месцы стаяў гатэль «Сэндс», у якім здымалася сцэна крушэньня самалёта зь фільма «Паветраная турма» — будынак быў прызначаны да зносу, і здымачнай групе дазволілі па-сапраўднаму падарваць пярэднюю частку комплексу.

 

Гатэль «Парыскі». Як і ў выпадку са статуяй свабоды, рэпліка Эйфэлевай вежы ў два разы меншая за арыгінал і мае вышыню 165 метраў. Як сказаў ліфцёр, вышыня вежы была абмежаваная блізкасьцю аэрапорта.

 

Экстэр'ер гатэля «Люксор» (напэўна, так выглядаў сфінкс ў Гізе, калі яго толькі пабудавалі).

 

Люкс-гатэль «Бэляджыа» вядомы сваім велізарным музычным фантанам, самыя вялікія бруі якога б'юць на вышыню да 140 мэтраў.

 

Выгляд зьверху дазваляе ўбачыць ўсю сыстэму. Плошча штучнага возера складае больш за тры гектары, а вада ў яго падаецца з падземнае студні, выкапанай у больш раньнія часы для арашэньня поля для гольфа, якое некалі тут існавала. Дарэчы, назва горада перакладаецца з гішпанскае як «пойменныя лугі», у гонар знойдзенага ў гэтай пустыні ў XIX стагоддзі аазысу артэзіянскай вады, дзе й было заснавана паселішча.

Фантаны Бэляджыа

 

На інтэр'ер Бэляджыа не шкадавалі ніякіх грошай, аздабленьне настолькі шыкоўнае, што прымушае пазайздросьціць Эрмітаж. Каб не пашкодзіць падлогу, на шыны рамонтнага крана апранулі адмысловыя анучныя чахлы.

 

Хол штодня ўпрыгожваюць сьвежымі кветкамі.

 

Самае высокае збудаваньне, якое больш за ўсё запомнілася (было за што :-) — вежа гатэля-казіно «Стратасфэра» з атракцыёнамі на вяршыні. Пакаталіся мы на іх вельмі інтэнсіўна (да гадзіны ночы каталіся), толькі фатаграфій ня будзе — зрэдку трэба дастаўляць задавальненьне сабе, а ня толькі фотаапарату.

 

Карабель ў гатэлі-казіно «Востраў скарбаў» падчас прадстаўленьня цалкам сыходзіць пад ваду, а дом ззаду яго гарыць.

 

У трыццатых-саракавых гадах, калі будаўніцтва гульнявой зоны толькі пачыналася, акр (плошча, роўная прыкладна 40,5 соткам) зямлі каштаваў 8 $, што ў пераліку на сучасныя кошты раўнялася прыкладна сотні. Сёньня акр зямлі каштуе тут у раёне 20-30 мільёнаў.

 

У горадзе таксама ёсьць пусткі і шмат будоўляў. Пастаянна будуецца нешта новае, часам перабудоўваецца старое.

 

На шляху з аэрапорту ў горад стаіць знак «Сардэчна запрашаем у незвычайны Лас-Вэгас», побач зь якім усе фатаграфуюцца, дзеля чаго выстойваюць ў чаргу.

 

Раней я лічыў, што фатаграфавацца са славутасьцямі — глупства, і з усьмешкай глядзеў на людзей, якія гэта робяць. Аднак, тут мне раптам адкрыўся нечаканы факт — падобныя рэчы робяцца ня столькі дзеля выніку, колькі дзеля працэсу. Самотны падарожнік гэтага зразумець ня можа. Усё роўна, якімі выйдуць здымкі, і ў якую сацыяльную сетку іх потым выкладуць, і выкладуць ці навогул. Прыемны сам працэс — вырашыць, як устаць, пажартаваць, пасьмяяцца, зрабіць што-небудзь дурное, парагатаць з выніку — асноўны кайф якраз у гэтым. Глядзіце фоточку, чё. Я — крайні зьлева.

 

Дарожная раьзметка па ўсім горадзе і ваколіцах ня малюецца фарбай, а выкладваецца адмысловымі сьветлаадбівальнымі шашачкамі.

Разьметка

 

Гэта даволі нязвыкла, так як часам разьметку проста не заўважаеш.

 

У той жа час зь ёй адразу адчуваеш, калі пачынаеш зьязджаць з паласы.

 

У горадзе сустракалася досыць шмат бамжоў, прычым усе яны мелі нейкі вельмі пакамечаны і наркаманскі выгляд (звычайна амэрыканскія бамжы выглядаюць акуратней). Цікава, колькі звычайных людзей, наведаўшы Лас-Вэгас, ператвараюцца ў жабракоў?

Бомж.

 

Гідранты вельмі падобныя на сваіх нью-ёркскіх і вашынгтонскіх субратаў.

Гідрант

 

Гарадзкія аўтобусы выглядаюць проста неапісуема цудоўна. Сучлененыя аўтобусы маюць футурыстычны выгляд і нагадваюць хуткасны цягнік.

Сучленены аўтобус

 

Іншы тып аўтобусаў — двухпавярховыя.

Двухпавярховы аўтобус

 

Аўтобусны прыпынак і аўтамат для продажу квіткоў.

 

Асьвяжальнік (сярэдняя тэмпэратура паветра ў верасьні складае 28 градусаў).

 

Папярэджаньне.

 

Цягнік, які перавозіць людзей паміж некалькімі гатэлямі (толькі тут маглі пабудаваць лінію даўжынёй усяго 800 мэтраў).

 

Гарадзкія урны

 

Да паліцэйскага аўтамабіля прывешаныя, як шлюпкі, ровары — такім чынам паліцыянты могуць спыніцца дзе-небудзь, і адправіцца па далейшых справах (напрыклад, раздаваць штрафы за стаянку ў неналежным месцы) на ровары (як у Чыкаго), што зручней.

Паліцыя

 

У сьветлафораў і іншых сьветлавых сыгналаў вельмі доўгія бленды (як на чыгунцы), інакш бы іх проста не было відаць пры яркім сонцы.

Сьветлафоры

 

Вельмі доўгая інструкцыя.

 

Побач з дрэнажнымі кратамі прыляпленыя папярэджаньні не забруджваць ваду (як у Гайленд-Парку). Па прылёце ў Лас-Вегас мяне раптам заняў пытанне, ці бывае тут дождж, адказ на які быў атрыманы ў наступны ж дзень - дождж ішоў не перастаючы (не памятаю яшчэ ні адной паездкі, дзе б надвор'е ўвесь час было сонечным).

 

Акрамя азартных гульняў, у Нэвадзе легалізаваная прастытуцыя. Характэрная дэталь амерыканскіх гарадоў — выстаўленыя ў шэраг скрыні з газэтамі. У Лас-Вэгасе яны таксама ёсьць, але ў іх ляжыць выключна рэклама бардэляў.

Рэкляма прастытутак

Скрыні з рэклямай

 

Рэклямай прастытуцыі таксама займаюцца лацінаамэрыканцы, усе як на падбор вельмі нізкарослыя і нягеглыя, якія ў другой палове дня зьяўляюцца прыкладна ўсюды дзе толькі можна і імкнуцца засунуць улётку з глянцавага кардону ў рукі кожнаму чалавеку мужчынскага полу, што праходзіць міма. Прытым гэтыя ўлёткі яны ўвесь час тасуюць і трашчаць імі, нібы ігральнымі картамі.

Раздача лістовак

Раздача лістовак

 

Улёткамі засыпана ўсё вакол. Усе пікантныя месцы намаляваных на іх дзевак альбо прыкрытыя, альбо зафатошапленыя — хоць прастытуцыя і дазволена, парнаграфічныя выявы ў грамадскіх месцах у ЗША забароненыя усюды.

Улёткі

 

Прытоны таксама рэкламуюцца на спэцыяльных машынах, якія разьязджаюць па горадзе без усялякага сораму. Карыстаючыся выпадкам, хацелася б згадаць аб адным назіраньні — амэрыканцы зусім ня ўмеюць карыстацца «прыгожымі» нумарамі. У Расіі нумары з удалым падборам лічбаў заўсёды пішуць так, каб іх было лёгка запомніць і прачытаць (137-137-1, 577-3-577 і г. д.). Указаны нiжэй нумар куды лепш бы чытаўся і запамінаўся, калі б яго запісалі як 69-69-69-6. Але для амэрыканца тэлефонны нумар павінен мець стандартны фармат ХХХ-ХХХХ, у адваротным выпадку ён можа нават не сьцяміць, што перад ім нумар тэлефона. Мне даводзілася бачыць яшчэ больш цяжкія выпадкі, як напрыклад, калі замест мамэнтальнага 38-38-555 пісалі бессэнсоўнае 383-8555. Для сярэдняга амэрыканца характэрная стандартнасьць мысленьня, якое звычайна дае збой, як толькі нешта адрозьніваецца ад звыклага шаблёну.

 

У другой палове дня таксама зьяўляюцца ўсялякія вулічныя артысты.

 

Ноч (асноўнае рушэньне тут пачынаецца якраз з прыходам цемры, а ўраніцу вуліцы навогул пустэльныя).

 

Як вы ўжо бачылі на адным з папярэдніх здымкаў, вышынныя дамы ў горадзе ёсьць толькі на Стрыпу, у асноўным жа забудова тут аднапавярховая, як добра відаць зьверху.

 

На заднім пляне разьмяшчаюцца горы. Цікава, што 1950-я гады ў Лас-Вэгас прыяжджалі ня толькі дзеля заганных забаў, але й дзеля таго, каб паглядзець на ядзерныя выбухі — выпрабаваньні зброі праводзіліся на палігоне паблізу пасёлка Мёркуры, і «грыбы» выдатна назіраліся з гарадзкіх гатэляў. У 130 кілямэтрах на поўнач ад гораду знаходзіцца так званая Зона 51 — сакрэтны аб'ект амэрыканскага ўрада, на якім выпрабоўваюцца распрацоўкі новых узбраеньняў для амэрыканскага войска.

 

Ускраінныя раёны Лас-Вэгаса нецікавыя і зьяўляюцца тыповым прыкладам аднапавярховай Амэрыкі, з папраўкай на клімат.

 

Ну і напрыканцы, гарадзкі вар’ят сьвядомы ласвэгасец, сустрэты на стрыпу з раніцы. Сваім плякатам ён папярэджвае цябе, імярэк, што калі ты будзеш паліць цыгарэты, ужываць алкаголь, аддавацца сэксуальнаму распусьцю, гуляць у азартныя гульні, скнарнічаць, не ахвяраваць жабракам, і ўжываць матныя словы, то патрапіш у пекла. Што ж, амінь.

* * *

Хлопец, у якога мы спыніліся ў Вэгасе, жыў у акуратнай кватэры ў добрым прыватным раёне, стаянка была прама каля дома, у двары разьмяшчаўся басэйн з джакузі. Усе зоркі без усялякага гатэля.

Глядзіце таксама: Лас-Вэґас у сакавіку 2014.