Сайт Юрыя Міхеда (a.k.a. juras14)

Захад ЗША 3. Лос-Анджэлес

Штат Каліфорнія, ЗША, верасень 2012
Google Мапы, Яндэкс.Мапы

Нашым хастом ў Лос-Анджэлесе стаў хлопец па імі Нолан, які адносіўся да часам сустракаемага мной да гэтага тыпу людзей, які я называю «добрымі фрык» — адкрыты, нязлосны, пазбаўлены якога б там ні было эга або матэрыяльных амбіцыяў, які часам пакурваў для расслабленьня, а вонкава быў падобны на анімэшніка. Жыў ён ня ў доме ці кватэры, а ў маленькай хаціне, якая стаяла у двары звычайнага прыватнага дома. Другі паверх хаціны па плошчы быў прыкладна такога памеру, якога бываюць кухні ў хрушчоўках, ці нават меней, але тым ня менш, нашай кампаніі зь 5 чалавек цалкам ўдавалася разьмясьціцца там на ноч.

Жыльлё Нолана

 

Афармленьне яго жыльля ўнутры нагадвала тэматычны бар — усякага роду карцінамі, плякатамі, сьцягамі, пакінутымі папярэднімі каучсёрфэрамі, і кучай іншых прышпільных рэчаў былі завешаныя ўсе сьцены. На сьцяне праходзіла доўгая і вельмі ажыўленая траса, пракладзеная з найбліжэйшага мурашніка да кухоннае шафы Нолана, па якой мурашы нястомна несьлі на сваю базу багатыя харчовыя запасы.

Мурашы

 

Так, па маіх назіраньнях, часьцяком «фрыкі» аказваюцца значна адэкватней і прыемней у зносінах, чым так званыя «звычайныя людзі». Быць не такім, як усе, можна толькі калі ўмееш думаць ня так, як усе.

 

Лос-Анджэлес

Афіцыйна Лос-Анджэлес ўключае ў сябе аднайменны Даўнтаўн, а таксама раёны Галівуд і Шэрман-Оўкс. Цікава, што раёны Бэвэрлі-Хілз і Санта-Моніка, будучы з усіх бакоў акружаныя як анклявы, тым не менш лічацца асобнымі гарадамі. Зрэшты, падобныя факты важныя толькі для пошты ЗША і некаторых іншых дзяржаўных інстытутаў. Фактычна ж пад паняцьцем «Лос-Анджэлес» звычайна маюць на ўвазе ўсю гарадскую аглямэрацыю, якая зьяўляецца другой па велічыні ў краіне, дзе жывуць каля 15 мільёнаў жыхароў. Па плошчы ён вельмі вялікі, месцы, якія нас цікввілі, знаходзіліся вельмі далёка адзін ад аднаго, і, з улікам пастаянных жудасных пробак, перамяшчэньне па ім забірала істотную частку часу.

Пробка

 

Першапачатковае поўнае імя горада — El Pueblo de Nuestra Señora la Reina de los Ángeles sobre El Río Porciúncula (у перакладзе з гішпанскай — «Паселішча Нашай Пані Царыцы анёлаў на рацэ Порсьюнкула»). З часам яно скарацілася да проста «Los Angeles», а навогул мясцовыя называюць яго выключна «Эл Эй» (LA). Цэнтар — выключна дзелавое месца. Любы сустрэты там чалавек з верагоднасьцю 99% будзе белым каўнерыкам, бамжом, або кіношнікам.

 

Хмарачосаў ня вельмі шмат, і ўсе яны стаяць невялікай купкай.

Сіці

 

Паміж імі ходзяць офісныя работнікі.

Офісныя работнікі

 

Да агіднасьці ўнылае месца, калі шчыра. Больш за паўгадзіны тут рабіць няма чаго.

Лос-Анджэлес

 

Аўтаматычны вулічны туалет. Заходзіць туды трэба па-адному, а пасьля кожнага наведвальніка ён зачыняецца і сам сябе дэзінфікуе.

 

У гідрантаў — цалкам няўяўная форма.

Гідрант

Гідрант

 

Аўтобусы забясьпечаныя аўтаматычным пад’ёмнікам для інвалідаў.

Аўтобус

 

Лёгкае мэтро.

Мэтро

 

Для раварыстаў выдзеленыя спэцыяльныя палосы, пафарбаваныя ў зялёны колер.

 

Таксафон жудаснаваты, масіўны і кубічны, як фашысцкі танк.

Таксофон

 

На вуліцах шмат бамжоў. Сярэднестатыстычны амэрыканскі бомж мае свой ​​сродак перамяшчэньня ў відзе скрадзенай з крамы каляскі, на якой ён возіць свае пажыткі. У гэтым скверыку бамжы масава адпачывалі (хаця невядома, ад чаго ім адпачываць).

Бяздомныя

 

На ноч з усяго гэтага робіцца спальнае месца. Клімат цёплы, што спрашчае бяздомным жыцьцё. У ЗША, у адрозненьне ад Расіі, прасьцей падняцца з сацыяльнага дна, было б жаданьне. Большасьць валацугаў становяцца такімі з-за прыхільнасьці да алкаголю, наркотыкаў, альбо банальнага нежаданьня працаваць.

 

Цэлая вуліца з крамамі па продажы тавараў для накуркі. Каліфорнія вядомая сваімі даволі мяккімі законамі адносна курэньня канопляў (у прыватнасьці, дазваляецца іх мэдыцынскае выкарыстаньне, а хаваньне дозы менш за 1 унцыю (28 грам) не выклікае ніякіх пакараньняў, акрамя штрафу ў 100 даляраў), хоць прадпрынятая ў 2010 годзе спроба цалкам іх легалізаваць правалілася. Продаж прыладаў таксама не зьяўляецца парушэньнем закону.

 

Лос-Анджэлес — сталіца амерыканскай кінаіндустрыі, дзе здымаецца большасьць фільмаў і сэрыялаў. Нават проста шпацыруючы па горадзе, вы так ці інакш натыкнецеся хоць бы на адну здымачную пляцоўку, што і адбылося з намі. Мяркуючы па надпісе на рэжысёрскай хлапушцы, фільм называўся «Mistressess» («каханкі»). Пасьля сыгналю людзі з масоўкі пачыналі хадзіць перад камэрай, малюючы выпадковых мінакоў, а ўздоўж алеі па кірунку да камэры шпацыравалі акцёр і актрыса і пра што-то размаўлялі. Сцэну здымаюць некалькі разоў.

Здымка фільма

 

Нават для здымкі самага звычайнага сэрыяла патрабуецца цэлая калёна з абсталяваньнем, якая прыпаркавалася побач.

Абсталяваньне

 

Яшчэ адна пляцоўка. Дзеяньне фільма адбываецца ў Нью-Ёрку, пра што сьведчыць бутафорскі паліцэйскі аўтамабіль і несапраўдныя паліцэйскія. Адразу відаць кіналяп — аўтамабілі таксі маюць нумары ў фармаце 3 літары — 4 лічбы, але ў Нью-Ёрку такі фармат маюць толькі нумары прыватных аўтамабіляў, а для таксі існуе спэцыяльны фармат.

Здымка фільма про Нью-Йорк

 

Аднак, за Нью-Ёрк сыдзе. Ды й ня толькі за Нью-Ёрк, а і амаль за любы іншы амэрыканскі горад.

Бутафорскае таксі

 

На пляцоўцы нікога не было — здымачная група абедала за вуглом. Хлопушка, дарэчы, вунь ляжыць, на ніжняй паліцы цялежкі, можна было сьмела хапаць і пазіраваць, але яе ніхто тады не заўважыў.

Здымачная пляцоўка

 

Акрамя гэтага глядзець у цэнтры горада няма на што.

 

Галівуд

Намінальная назва амэрыканскай кінаіндустрыі паходзіць ад назвы раёна ў паўночнай частцы, дзе знаходзяцца павільёны многіх амэрыканскіх кінакампаніяў, а таксама студыі пост-прадакшана. Для пачатку мы паехалі паглядзець вядомы ляндмарк, надпіс «HOLLYWOOD» на гары. Гэты знак зьявіўся яшчэ ў 1923 годзе ў якасьці рэклямы будаўнічай кампаніі «Hollywoodland», якая займалася жылой забудовай на галівудзкіх халмах (таму першапачаткова надпіс быў даўжэйшым). Рэкляму меркавалася прыбраць праз год, але хуткае развіцьцё кінаіндустрыі ў 20-я гады раптоўна зрабіла яе вядомай, пасьля чаго чапаць знак ўжо не ніхто не вырашаўся, і з таго часу ён знаходзіцца на гэтым месцы.

Галівуд

 

Каб да яго дабрацца, трэба даволі доўга ехаць уверх па зьвілістай дарозе ў жылым раёне.

 

Лепшае месца для віду на гэта было знойдзена банальным праглядам спадарожнікавых мапаў. Нягледзячы на тое, што знак здаецца зусім побач, падыходзіць да яго нельга, аб чым папярэджваюць шматлікія забараняючыя таблічкі. Пошук у інэце паказаў, што падысьці бліжэй у парушэньне забаронаў не атрымаецца — ён знаходзіцца пад кругласутачным відэаназіраньнем, і калі чалавек зробіць спробу забрацца на гару, то яго спачатку папярэджваюць па гучнай сувязі, а калі ён папярэджаньняў ня слухае — адразу затрымліваюць за парушэньне грамадскага парадку. Падысьці да знаку можна толькі пры наяўнасці знаёмых у паліцыі або ахове.

 

Да стаянкі пэрыядычна пад’яжджаюць аўтамабілі з турыстамі, накшталт нас або гэтых французаў, якія скачуць, хутка фатаграфуюцца і зьяжджаюць.

Турысты

 

Самай вядомай вуліцай раёна зьяўляецца вуліца Галівудзкі бульвар, на якім разьмешчана Алея Славы (устаўленыя ў асфальт зоркі з тэраца (мазаічнага бэтону) зь імёнамі знакамітасьцяў шоў-бізнэсу.

Алея Славы

 

На кожнай зорцы паказана імя, а таксама значок, які пазначае, якім чынам праславіўся гэты чалавек (кіно, тэлебачаньне, музыка, тэатар, і г. д.). Паколькі я не гляджу масавага кіно і ня слухаю поп-музыкі, у знакамітасьцях я навогул не разьбіраюся. Практычна ўсе імёны на зорках мне зусім ні пра што не гаварылі, хіба што было некалькі, якія я дзесьці чуў, але паняцьця ня меў, чым гэтая асоба вядомая і як яна выглядае. Часам сустракаюцца прадбачліва устаўленыя пустыя зоркі, а таксама ўшчыльненьні. Цікава, у іх там ёсьць якое-небудзь разьмеркаваньне, што калі ты оскараносны герой блокбастараў або грэмітрымальны кумір падлеткаў, цябе уторкнуць побач з тэатрам «Долбі», а калі які-небудзь не асабліва вядомы акцёрык — то ў самым канцы, побач з выхадам з макдачной?

Зоркі

 

Вуліца поўная турыстаў, усякіх калярытных пэрсанажаў, а таксама крам, якія гандлююць немаведама чым.

 

Затрыманьне.

LAPD

 

Урна.

Урна

 

Мужык, падобны на члена «Саюза праваслаўных харгувеносцаў».

 

Дворык Кітайскага тэатра Граўмана, у якім знаходзяцца адбіткі рук і аўтографы.

Кітайскі тэатар

 

Васковая фігура Мэрылін Манро. Менавіта яе ролям у кіно мы абавязаныя сфармаванаму у масавай культуры стэрэатыпнаму вобразу «дурной бляндынкі». Дарэчы, на самай справе яна была брунэткай, што відаць на раньніх фотаздымках, а яе сапраўднае імя было Норма Джын Мортэнсан.

Васковая фігура Мэрылін Манро

 

Тэатар «Долбі» (будынак зьлева), куды пад час ўручэньня «Оскара» падрульваюць лімузіны.

Тэатар Долбі

 

Прывіды сямідзесятых.

Сямідзесятыя

 

Пад канец мы зайшлі паесьці крэветак у Хутэрс, сетку рэстаранаў, вядомых тым, што афіцыянткі носяць даволі адкрытую форму і павінныя фліртаваць з кліентамі. Было сьмешна назіраць, як у рэстаран выпадкова зайшла пажылая пара, у дзядулі тут жа раскрыліся вочы, але яшчэ шырэй яны раскрыліся ў бабулі, якая мамэнтальна схапіла яго за руку і імкліва пацягнула назад — «бач ты, дзядок, чаго ўдумаў» :-)

Хутэрс

 

А Оля падлавіла момант майго абшчэньня з жаночым увасабленьнем Чорнага Уладара.

Афіцыянтка

 

Паўднёвы Цэнтрал

Афіцыйна такой назвы не існуе — у 2003 годзе Паўднёвы Цэнтрал быў перайменаваны ў «Паўднёвы Лос-Анджэлес», прычым зроблена гэта было менавіта з-за таго, што старая назва занадта моцна асацыявалася з вулічнай злачыннасьцю і урбаністычным заняпадам (распачатай ў шасьцідзесятыя гады ў Паўночнай Амэрыцы тэндэнцыі, калі з-за масавага адтоку белага насельніцтва ў прыгарады ўнутраныя часткі горада ператвараліся ў нэгрыцянскія гета зь нізкім узроўнем жыцьця і высокім узроўнем злачыннасьці). У 1992 годзе нэгры Паўднёвага Цэнтралу ўчынілі масавыя беспарадкі, якія суправаджаліся пагромамі, падпаламі, і забойствамі асоб іншых рас (пасьля беспарадкі распаўсюдзіліся і на лацінаамэрыканскія кварталы), і для падаўленьня якіх спатрэбілася некалькі тысяч паліцэйскіх, вайскоўцаў і агентаў ФБР.

Зрэшты, гангстэраў, якія стаяць на рагу ў бэйсбольных кепках, шырокіх штанах і аўтаматамі Узі у руцэ мы ня ўбачылі. Ці то мы прыехалі сюды занадта рана, калі рыял нігаз яшчэ спалі пасля бурнай ночы, альбо трапілі ў адносна шчасную частка Цэнтралу. Шпацыраваць па раёне мы ня сталі, а абмежаваліся паездкай па вуліцах.

— Wassssuuup!

Вясёлы нэгр

 

Mah 'hood.

Паўднёвы Цэнтрал

 

Mah bitchez.

Паўднёвы Цэнтрал

 

Mah wheelz.

Афрамабіль

Цюнінг

 

Ды нічога асаблівага, раён як раён.

 

Вэніс-Біч, Санта-Моніка

Таксама нічога асаблівага, звычайная курортная зона.

Вэніс-Біч

 

Прыбярэжныя пальмы падобныя на мох пад мікраскопам.

 

Даў Ільлі паглядзець тэлеаб’ектыў, а ён наздымаў нейкіх цёлак :-) Катацца на сёрфе з голым жыватом або торсам вельмі нязручна — на дошку прыходзіцца ўвесь час класьціся, а паверхня ў яе шурпатая, таму сапраўдныя сёрфэры нават у цёплай вадзе заўсёды носяць гідракасьцюмы, якія зачыняць верхнюю частку цела.

Сёрфінг

 

У Санта-Моніцы мы пайшлі выкупацца, таму я пакінуў фотаапарат у машыне і нічога не сфатаграфаваў. Там знаходзіцца пірс з атракцыёнамі, дзе здымалі адну са сцэн фільма «Форэст Гамп», а таксама памятны знак аб заканчэньні трасы 66 — гістарычнай, цяпер не існуючай аўтадарогі Чыкага —Лос-Анджэлес, якая адслужыла важную ролю ў развіцьці ЗША.

Траса 66

 

Стаім у пробцы далей.

 

Бэвэрлі-Хілз

Назва, якое стала сынонімам прэстыжнага раёна для багатыроў (тут жыве мноства знакамітасьцяў, а таксама проста заможных людзей). Насуперак распаўсюджанаму меркаваньню, гэта ня самы багаты раён горада, хоць, зразумела, далёка ня бедны.

Бэвэрлі Хілз

 

Розныя мэрсэдэсы і БМВ глядзяцца як Жыгулі.

Мэрсэдэс

 

А то ж ва ўсіх Бэнтлі, Поршэ, Мазэраці, а ты, як лох, на Мэрсэдэсе.

 

Гідранты і скрыні выфарбаваныя ў серабрысты колер.

Гідрант у Бэвэрлі-Хілз

 

У сьветлафораў маецца так званы пешаходны рэжым — гэта калі ўсім машынам зь любога боку скрыжаваньня гарыць чырвоны, а ўсім пешаходам — зялёны. Зьвярніце ўвагу на палосы разьметкі — яны паказваюць пешаходам, што скрыжаваньне можна пераходзіць і па дыяганалі.

Скрыжаваньне

 

Вуліца Радэа-драйв, дзе знаходзяцца крамы дарагіх брэндаў (касьцюмы па штуцы баксаў і жаночыя сумачкі па тры).

Радэа-драйв

 

Калі мы падышлі да жылых раёнаў, ужо цямнела, але круг зрабіць пасьпелі.

 

Сьмецьцевыя бакі стаяць не ля дамоў, а ў завулках, каб не псаваць від. Вялікія сінія бакі — для перапрацоўваемага сьмецьця.

Сьмецьцевыя бакі

 

Платы ў дамоў часам ёсьць, а часам не. Нават калі яны ёсьць, то яны чыста дэкаратыўныя, толькі для прыгажосьці. У Расіі ў дамоў багатых плот заўсёды такі, што ім цалкам можна атамную станцыю абнесьці або цэнтар ядзерных даследаваньняў.

 

* * *

Напрыканцы мы паглядзелі дом, дзе здымаўся серыял «Зачарованыя». Шчыра кажучы, я пра гэты сэрыял навогул ніколі ня чуў, а вось дзяўчыны глядзелі яго ў дзяцінстве, і таму па чарзе сфатаграфаваліся на фоне дома.

Дом «Зачарованых»

 

Пазьней я даведаўся, што быў у двух кроках ад вуліцы, дзе разьмешчаны дом Фрэдзі Кругера з фільма жахаў «Кашмар на вуліцы вязаў» эпохі дрыжачае выявы і гугнявай рускай агучкі. Факт: прышчэпка, якой нібыта заціскалі нос, каб перакладчыка відэафільмаў не злавілі па голасе — ня больш чым савецкая гарадзкая легенда. На самай справе голас належаў Леаніду Валадарскаму, а гугнявым ён быў з-за зламанага ў юнацтве носа.

Дом «Зачарованых» па сюжэце знаходзіўся ў Сан-Францыска, а насамрэч — у прэстыжным раёне Сільвэр-Лэйк ў самым цэнтры Лос-Анджэлеса.

 

Яшчэ нейкая прыгожая вуліца, ня памятаю дзе.

 

Вэст-Кавіна, дзе мы жылі ў Нолана. На заднім пляне — горы.

Вэст-Кавіна

 

Агульнае ўражаньне ад Лос-Анджэлеса засталося такім, што сам-насам ён нейкі вельмі безаблічны. Гэта значыць, наведаць яго, вядома ж, варта, але вяртацца сюды ў другі раз ужо ня будзе ніякага сэнсу. Без уліку славутасьцяў гэта — сумны і архітыповейшы амэрыканскі мегаполіс, які ня мае свайго твару, перанаселены і забіты пастаяннымі дарожнымі пробкамі.

Далей меўся быць доўгі пераезд на поўнач да Сан-Францыска, з заездам у гарады, аб якіх у Расіі ўсе чулі, але ніхто ня бачыў.