Прохараўка
Белгародзкая вобласьць, Расея, жнівень 2015
Google Мапы, Яндэкс.Мапы
Невялікі райцэнтр у Белгародскай вобласьці больш за ўсё вядомы тым, што 12 ліпеня 1943 году тут адбыўся адзін з найбуйнейшых у ваеннай гісторыі танкавых баёў. Бой стаў адным з эпізодаў Бітвы на Курскай дузе (05.06-23.08.1943).
Раней Прохараўкой называлася толькі чыґуначная станцыя, сам жа населены пункт да 1968 называўся «Аляксандраўскае». Пасёлак невялікі і складаецца ў асноўным з прыватнага сэктару.
Ёсьць некалькі шматпавярховых будынкаў.
Недалёка ад вакзала стаіць ґіґанцкі элеватар.
На ўездзе — нейкі аґракомплекс.
Як і ўсюды ў Белгародзкай вобласьці, усё вельмі добраўпарадкаванае. З Прохараўкай трэба намагацца ўдвая, бо яе, у сувязі з гістарычнай важнасьцю, часта наведвае навышэйшае кіраўніцтва Расеі і іншых краін. У розны час тут пабывалі Ельцын, Кучма, Лукашэнка, Пуцін і Мядзьведзеў.
Галоўная вуліца зробленая цалкам пешаходнай.
Тыпавы кінатэатар.
Дом культуры.
Вакзал (справа) і прывакзальная плошча. Якась тут вельмі пуста, трэба клюмбы і лаўкі паставіць.
Урны такія ж, як у Белгарадзе, але цалкам шэрыя.
У Прохараўцы ёсьць два буйныя комплексы, прысьвечаныя Курскай бітве. Адзін знаходзіцца на паўночна-ўсходняй ускраіне. Тут разьмешчаны ваенна-гістарычны музэй «Трэцяе ратнае поле Расеі».
Па розных ацэнках, у бітве адначасова ўдзельнічала ад 900 да 1 500 адзінак бронетэхнікі. Ля музея ўсталяваны помнік — савецкія Т-34 заяжджаюць на нямецкія «Тыгры». Цікаўны гістарычны факт — трафэйныя Т-34 прымалі ў бітве ўдзел і зь нямецкага боку, але паколькі гэта выглядала непрыгожа зь ідэаляґічнага пункту гледжаньня, у савецкіх зводках гэтыя Т-34 запісваліся як «Пантэры». Насамрэч нямецкія танкі «Пантэра» ў бітве пад Прохараўкай ня ўдзельнічалі.
Сабор побач з музэем пабудаваны ў памяць аб тых, хто загінуў у бітве.
Гатэль.
Каля пасёлка знаходзіцца вялікі мэмарыяльны парк «Прохараўскае поле». Па розных памятных датах, накшталт 9 траўня ці 5 жніўня (дзень вызваленьня Белгарада), тут праходзяць масавыя мерапрыемствы. Любы школьнік вобласьці хаця бы раз езьдзіў сюды на экскурсію.
Від з вышыні.
Званіца, пабудаваная ў 1995 годзе, падобная на ракету.
Белгародчына.
Музэй бронетэхнікі пад адкрытым небам.
Парк, трэба заўважыць, вельмі акуратны і прыемны. Добрае месца для шпацыру.
Жукаў, Кутузаў, Данскі.
Помнік «Сьцяг Перамогі над Рэйхстаґам» (стары купал, які быў разбураны). Імхо, нейкі ён дылетанцкі, нібы яго праектаваў студэнт-першакурсьнік. Нешта накшталт мэмарыяла на Арлінґтанскіх могілках глядзелася б лепш.
Акопы і бліндажы. Агульная даўжыня траншэй, выкапаных падчас Курскай бітвы, раўняецца адлегласьці ад Масквы да Мадрыда.
Кафэ «Бліндаж».
Кафэ «Прывал».
Каша жаўнерская.
Калі я гляджу на ўсе гэтыя кафэшкі, якія нагадваюць тэматычныя атракцыёны, на ўсе гэтыя традыцыйныя інсталяцыі і мерапрыемствы, зьвязаныя зь перамогай, і асабліва на камэрцыйны складнік гэтых традыцыяў (накшталт прымеркаваных да сьвята распродажаў у крамах), я заўсёды думаю пра тое, што тая вайна ўсё мацней успрымаецца як нейкі абстрактны міт зь мінулага, практычна ніяк ня зьвязаны з рэальнасьцю. Але ў гэтым няма нічога дрэннага, бо гэта натуральна. Любая вайна або маштабная траґедыя рана ці позна ператвараецца ў гістарычную абстракцыю, паколькі людзі, якія перажылі яе, сыходзяць, а тыя, хто яе ня ведаў, усё роўна ніколі не зразумеюць, што гэта такое. І калі маё пакаленьне яшчэ мела з гэтым «жывую» сувязь праз нашых дзядоў, што прайшлі вайну, і бабуль, якія перажылі акупацыю, то для тых, каму на момант напісаньня гэтай справаздачы (верасень 2015 году) 20 і менш гадоў, яна ўяўляецца чымсьці выключна з разраду фальклёру. Так ужо ўладкованае чалавецтва.
Электрычка зь Белгарада ідзе сюды каля гадзіны, на машыне я дабраўся за 50 хвілін.