Сайт Юрыя Міхеда (a.k.a. juras14)

Брэмэн

Вольны ганзэйскі горад Брэмэн, Нямеччына, верасень 2015
Google Мапы, Яндэкс.Мапы

Адказваючы на ​​пытаньне, «з чым у вас асацыюецца Брэмэн?», 99% напэўна згадаюць Брэмэнскіх музыкаў. У народнай казцы, запісанай нямецкімі фальклярыстамі Якабам і Вільгельмам Ґрымамі, распавядаецца пра 4 жывёл, якія, будуч выгнанымі сваімі гаспадарамі, вырашылі пайсьці ў горад Брэмэн, каб стаць там музыкамі. Па дарозе яны сустрэлі хаціну разбойнікаў. Устаўшы адзін на аднаго, жывёлы ўварваліся ўв акно, разбойнікі спалохаліся і ўцяклі, і жывёлы пасяліліся ў іхнай хаце. Нягледзячы на ​​сваю назву, уласна да Брэмэна музыкі так і не дабраліся.

Брэмэнскія музыкі

 

Але наўрад ці хтосьці зможа растлумачыць, чаму ж асёл, сабака, кот і певень вырашылі пайсьці менавіта ў Брэмэн. Разгадка крыецца ў тым, што ён здаўна быў вядомы сваёй свабодай. Горад быў заснаваны яшчэ ў 8 стагодзьдзі, і аж да аб’яднаньня Нямеччыны ў 19 стагодзьдзі заставаўся незалежным горадам-дзяржавай, фактычна, найстаражытнейшай зь цяпер існуючых. У 14 стагодзьдзі Брэмэн стаў членам Ганзейскага гандлёвага зьвяду і на працягу двух наступных стагодзьдзяў па сутнасьці зьяўляўся эканамічнай сталіцай паўночнай Эўропы, дамінуючы ў гандлі (а для такога статусу заўжды характэрная лібэральнасьць нораваў). Асаблівы статус Брэмэна захоўваецца й сёньня. Разам з портам Брэмэрхафэн, ён сам па сабе зьяўляецца асобнай федэральнай зямлёй (самай маленькай у краіне), якая не ўваходзіць у склад атачаючай яго Ніжняй Саксоніі.

Стары цэнтар Брэмэна

Стары цэнтар Брэмэна

Фантан з Пасейдонам

 

Самы гістарычны раён горада знаходзіцца вакол вуліцы Шнор. Вы будзеце сьмяяцца, але я ўмудрыўся гэта месца прапусьціць. Вось так бывае, калі сьпяшаешся, і не вельмі ґрунтоўна падыходзіш да плянаваньня маршруту (падобнае здарылася, калі я ў Мэхіка прайшоў міма руін старажытнага Тэначтытлана). Пасьля гэтага даў сабе слова заўсёды плянаваць загадзя і старанна. Суцяшаю сябе тым, што, на ўвазе турыстаґенічнасьці гэтага раёна, сотні яго здымкаў можна паглядзець у інтэрнэце.

Брэмэн

 

Адзін з мастоў цераз Вэзэр.

Мост праз Вэзэр

 

Цэнтральная частка — тыповы нямецкі буйны горад.

Цэнтар Брэмэна

Цэнтар Брэмэна

Цэнтар Брэмэна

Плошча

Велапрычэп

Брэмэн

Брэмэн

Брэмэн

 

Клясная дзіцячая пляцоўка.

Дзіцячая пляцоўка

 

Вельмі спадабаўся хіпстэрскі раён Остэртор, які знаходзіцца на ўсход ад гістарычнага цэнтра.

Остэртор

Трамвайны сьветлафор

Брэмэн

 

Падобна на гановэрскі Остштадт.

Сьметніцы

 

А месцамі прама на Флярэнцыю.

Вуліца Брэмэна

Сучаснае жыльлё

 

Вялікая колькасьць насьценнага жывапісу.

Графіці з дзяўчынамі

Насьценныя малюнкі

Комікс

 

Старыя глядзяць з акна.

Нямецкія старыя

 

Штадтмузыкантэн.

Брэмэнскія музыкі

 

У горадзе шмат дзіўных помнікаў (хоць у Эўропе такімі не здзівіш).

Статуя

 

Казёл.

Казёл

 

Малпы. А на заднім пляне — гістарычны барэльеф будынка Брэмэнскай ашчадкасы, выкананы ў нямецкім імпэрскім стылі. Быццам бы намаляваныя простыя сяляне, але ўсё адно выклікае нейкі падсьвядомы страх, бо ў свой час гэты стыль любілі выкарыстоўваць нацыянал-сацыялісты.

Статуі

 

Сьвінапас.

Сьвінапас

 

Трамваі вельмі доўгія, з чатырох ваґонаў.

Трамвай

Трамвай

 

Кіроўца аўтобуса ўбачыў камэру і вырашыў папазіраваць. Заўсёды зьвяртаў увагу, што ў нас на бюджэтных пасадах часьцей за ўсё працуюць нейкія задохлікі, у той час як на захадзе — нармальныя здаровыя мужыкі (або бабы). Але гэта лёгка растлумачыць — на захадзе ў бюджэтнікаў добры заробак, прафсаюзы і сацпакет, у нас жа гэта звычайна вельмі нізкааплатныя пасады.

Кіроўца аўтобуса

Работы

 

Прывакзальны раён, дзе я спыняўся, нагадаў радок зь песьні Рамштайна: «sie kommen zu euch in der Nacht — Dämonen, Geister, schwarze Feen», ці які-небудзь фільм пра вампіраў. Днём тут звычайна і нічым не прыкметна, а ўначы на ​​кожным скрыжаваньні стаяць стромныя асобы афрыканскай і блізкаўсходняй зьнешнасьці, перагаворваюцца на незразумелых мовах. Бамжы, асацыяльныя элемэнты, і яшчэ бог ведае хто.

Прывакзальны раён

Скульптура

 

Шмат ровараў, але да Гановэра не дацягвае.

Раварысты

 

Часам сустракаюцца казыно і гульнявыя залы (уваход з 18 гадоў), якія адкрытыя кругласутачна і ніяк не маскіруюцца. Азартныя гульні ў Нямеччыне дазволеныя ўсюды, хоць да такіх прадпрыемстваў прад’яўляюцца строгія патрабаваньні, нагляд і вельмі высокія падаткі. На прыдарожных запраўках уздоўж аўтабанаў заўсёды ёсьць некалькі гульнявых аўтаматаў. Цікава, што пасьля аб’яднаньня Нямеччыны ў 1872 годзе казыно былі забароненыя, а потым зноў дазволеныя, як ні дзіўна, пасьля прыходу да ўлады Гітлера — з 1933 годзе. З тых часоў азартныя гульні леґальныя.

Гульнявая заля

 

Паркоўка ў гэтым раёне вельмі дарагая днём і бясплатная ноччу. Навогул у Нямеччыне ні разу не адчуваў з гэтым праблем — калі крыху ад’ехаць ад цэнтра, яна практычна ўсюды будзе бясплатнай, і заўсёды будуць вольныя месцы. Ня ведаю, як ім гэта ўдаецца, здаецца ж, аўтамабілізацыя высокая. У некаторых краінах у буйных гарадах, нягледзячы на ​​плату, можна гадзіну кружыць і нідзе ня ўціснуцца, нават нягледзячы на ​​паркаматы.

Дома

 

Усё прыгожа выкладзена брукам.

Брук

 

Вулічны гідранты (рэдкасьць). Падобны на капенгаґенскія.

Гідранты

 

Тэхналяґічны люк.

Тэхналяґічны люк

 

Млын.

Млын

 

Тэлевежа.

Брэмэнская тэлевежа

 

* * *

На адной з плошчаў у цэнтры — восеньскі кірмаш з гароднінай, што адпавядае гістарычнаму прызначэньню: раней галоўная плошча горада менавіта для гэтага і прызначалася. Менавіта таму ў кожным нямецкім горадзе ёсьць месца пад назвай «Marktplatz», што ў перакладзе значыць проста-проста «рынкавая плошча».

Гародніна

Я тут купіў яблыкаў. Спыніўся паглядзець на гародніну, і тут чую: «möchten Sie etwas kaufen»? Падымаю вочы, і афігеваю: перада мной стаіць бландынка блакітнавокая прыгажосці неапісальнай, і усьміхаецца. Я й так перад дзяўчынамі заўсёды бянтэжуся, але калі перад табой пэрсанаж, што прама сышоў з пляката аб ідэалізаваных прадстаўніках арыйскае расы, то ўвогуле дарунак прамовы страчваеш. «Э-э-э, bitte, geben mir zwei ... drei Äpfel», кажу. Яна загарнула, працягвае, «danke schööön», кажа, і зноў усьміхаецца. Я потым дзьве гадзіны шкадаваў, што не спытаў дазволу яе сфатаґрафаваць — паставіў бы ў гэтай справаздачы на ​​інтро-карцінку, клікабэльнасьць абавязкова б павысілася, бо ўсім падабаюцца прывабныя бландынкі. Але не, я ж сарамлівы славянскі унтэрмэнш.